|
Loading the player ...
|
|
|
เรื่องย่อ.....
หลายปีที่ผ่านมาของการทำงานในโรงพยาบาล ผู้ติดเชื้อมักถูกมองว่าเป็นคนไม่ดี มั่ว สำส่อน เป็นเรื่องยากมากที่จะบอกใครสักคนว่าตนเองติดเชื้อเอชไอวี แต่เอชไอวีไม่ใช่เพียงเป็นเรื่องของคนใดคนหนึ่ง แต่เป็นเรื่องของสังคม ของครอบครัว ของชุมชน ที่ต้องยอมรับกันและกัน หันหน้าเข้ามาหากัน ทำควรเข้าใจและอยู่ร่วมกันได้
เสียงสะท้อนจากผู้ติดเชื้อ ที่อยากบอกเล่าให้คนในสังคมถึงความคิดของผู้ติดเชื้อเอชไอวีว่า ตนนั้นสามารถทำอะไรให้กับตนเอง สังคม ครอบครัว และชุมชนได้บ้าง อยากบอกให้คนเข้าใจว่าศักยภาพของคนที่ติดเชื้อนั้นก็เท่ากันกับคนทุกคนในสังคม
บทสัมภาษณ์ผู้ติดเชื้อที่ผ่านเรื่องราวในชีวิตมายาวนาน อาจจะดูไม่น่าสนใจ อาจจะดูน่าเบื่อหน่าย แต่อยากให้ลองฟังอย่างลึกซึ้งถึงเรื่องราวที่พวกเขาถ่ายทอดดูว่า ถ้าเป็นคุณเองคุณจะรู้สึกอย่างไร
คุณค่าของคนอยู่ที่การกระทำ ไม่ใช่เรื่องเอดส์
คนมีเชื้อเอชไอวีบางคนไม่สามารถก้าวเดินต่อไปได้ บางคนมีชีวิตอยู่อย่างเปราะบาง เมื่อรู้ว่าตัวเองติดเชื้อเอชไอวี อีกหลายคนยังคงก้าวเดินต่อไป เพื่อดำรงชีวิตอยู่ในบทบาท และ หน้าที่ของตนเอง เป็นลูกของพ่อแม่ เป็นสามีภรรยา เป็นลุงป้าน้าอาของหลาน บทบาทหน้าที่เหล่านี้ จะทำได้ไม่สมบูรณ์ หากขาดการดูแลตนเอง ทั้งร่างกาย จิตใจ ถึงความเป็นมนุษย์
อดีตที่ผ่านมา บนความไม่เข้าใจของคนรอบข้าง
ภายใต้การไม่ใส่ใจดูแลตนเองของคนมีเชื้อเอชไอวี มันวุ่นวาย สับสน
อดีตสอนให้ผู้ติดเชื้อ เปลี่ยนจากการอยู่อย่างมีเชื้อเอชไอวี
เป็นอยู่อย่างเข้าใจเชื้อเอชไอวี และอยู่ร่วมกันได้อย่างเป็นมิตร |
|
|
|
 |